Van opleiding geneeskunde naar macarons

Michaël Labro staat nu aan het hoofd van een macaron merk waarvan de omzet dit jaar meer dan vijf miljoen euro zal bedragen. Maar niets in zijn carrière had zo’n succes kunnen voorspellen. Tot een paar jaar geleden zag de jongeman zichzelf in een operatiekamer.

Wordt arts. Dit is een professionele droom voor studenten die op zijn zachtst gezegd veeleisend zijn. Michaël Labro heeft onlangs zijn vijfde studiejaar bereikt. Een reis waar zijn ouders zeker trots op zijn, maar die nu tot stilstand is gekomen. Omdat Michael tot het soort type mens behoort, vol dynanmiek schoof het lot hem in een andere richting. Geneeskunde is niet langer zijn prioriteit. Dat is het in werkelijkheid nooit helemaal geweest.

Macarons

Enkele maanden voor hij aan zijn studie begon, besloot hij macarons te produceren. “Ik hield echt van gebak en ik kreeg een Fnac-cheque van 20 euro. Ik zag een boek om macarons te maken. Ik heb dat nog nooit eerder gevoeld, maar die zagen er zo goed uit, dat ik het boekje kocht en zo begon het,” zegt de jongeman. Een paar mislukkingen later brengt Michaël eindelijk eetbare macarons uit, die hij besluit samen met Antoine, een vriend, van deur tot deur te verkopen. Vandaag de dag maakt hij nog steeds macarons.

M&A

Het verhaal zou waarschijnlijk anekdotisch blijven, als het daar was gestopt. Maar sinds dit begin heeft de situatie van Michaël Labro enigszins veranderd. Vandaag staat hij aan het hoofd van M&A Macarons, zijn eigen merk, wiens naam de initialen van de twee oprichters overneemt. Gelegen in Oupeye, in de regio Luik, is het bedrijf een referentie op dit gebied. “Momenteel produceren we tussen de 120.000 en 150.000 macarons per dag en werken we met 60 mensen. Het is hoogseizoen voor ons. In de zomer zijn we met zowat dertig personen met een dagelijkse productie van ongeveer 50.000 macarons,” legt de 25-jarige directeur van het bedrijf uit.
“Het was dankzij mijn chemieopleiding dat ik een manier vond om zoute macarons te maken”. “

Als je misschien niets over dit merk weet, dan is dat omdat het niet onder die naam werkt. “We worden verkocht in supermarkten, bakkerijen en in bekende chocoladewinkels, maar natuurlijk met andere namen,” legt de manager uit. Carrefour, Delhaize en vele banketbakkerijen bieden Luikse snoepjes aan. De chocolademakers met wie hij samenwerkt zijn daarentegen discreter, de baas geeft er de voorkeur aan ze niet te noemen. “De recepten zijn niet helemaal hetzelfde. De producten die in hun winkels te koop zijn, zijn van een hoger niveau,” zegt Michaël Labro.

Buitenland

Het merk heeft ook buitenlandse klanten, zoals Godiva in Groot-Brittannië en Albert Heijn in Nederland. Steeds grotere partners die steeds groter worden en zich steeds verder uitbreiden. Sinds de oprichting heeft het bedrijf zijn omzet altijd minstens verdubbeld. Dit jaar zal het meer dan 5,2 miljoen euro omzet maken.

Tussen anatomie en macarons

Michaël begon op een heel eenvoudige manier, in de keuken van zijn ouders, en vervolgens in een verbouwde garage. Het is in 2012 dat de echte trigger zich voordoet. Vervolgens wist hij zijn eerste grote klant, de Point Chaud banketbakkerijketen voor zich te winnen. “Ik ben ze spontaan gaan bezoeken. Mensen om me heen vertellen me vaak dat ik lef heb, zelfs dat ik een beetje onbesuisd ben,” lacht de jongeman.

Onbesuisd, maar uiteraard vrij goed georganiseerd. Omdat Michaël naast zijn start als ondernemer niet in staat is om de geneeskunde, zijn andere passie, op te geven.

Omdat hij niet in staat was om te kiezen, zette hij zijn dubbele leven vijf jaar lang voort, met afwisselend productie en klantenwerving, met anatomische cursussen en ander praktisch dissectiewerk. “Ik wilde een chirurg zijn voor slachtoffers van brandwonden”, zegt hij. Hij zal zijn eerste jaar met onderscheiding afsluiten. “Maar de rest werd steeds ingewikkelder. Het bedrijf neemt steeds meer ruimte in beslag. Soms gingen we naar school, produceerden we tot laat in de nacht en sliepen we op een gegeven moment in een slaapzak in de werkplaats”, herinnert de jongeman zich.

Zijn vriend Antoine wijdde zich uiteindelijk volledig aan de geneeskunde. Michael zal de andere keuze maken, die van het ondernemerschap. “Ik heb mezelf ten doel gesteld om naar het vijfde jaar te gaan voordat ik stopte. Maar daarna was het niet meer mogelijk”, legt Michaël uit, en vermenigvuldigt de voorbeelden om zijn leven aan 200 km/u van die tijd te illustreren. “Ik herinner me nog dat ik mijn producten op Carrefour France presenteerde de dag voor mijn neuroexamen,” lacht de Luikenaar. Als hij zijn avonturen vandaag met een glimlach uitlegt, was deze periode verre van eenvoudig. “Dit waren waarschijnlijk de slechtste jaren van mijn leven. Om het allemaal nog een keer te doen, zou ik het heel anders doen.



Vertaald met www.DeepL.com/Translator

Geef als eerste een reactie

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


*